W bursie od wielu lat aktywnie uczestniczymy w uroczystościach rocznicowych ku czci Żołnierzy Wyklętych. W tym szczególnym dniu pamięci, jaki przypada dzisiaj , 1 marca 2022 roku, temat ten w obliczu wojny na Ukrainie nabiera nowych barw… Pamiętamy o polskich żołnierzach, którzy oddawali życie za niepodległą Polskę, walcząc z sowieckim okupantem. Pamiętamy o pomordowanych w Katyniu i innych miejscach na Wschodzie. Dzisiaj o niepodległość z tym samym brutalnym najeźdźcą walczą nasi sąsiedzi Ukraińcy. Chcemy dzisiaj pamiętać o tych, którzy przelewali krew za Polskę w latach wojny i okupacji, a szczególnie w latach powojennych. I chcemy wspierać wszystkimi dostępnymi środkami i tak jak umiemy, naszych sąsiadów, Ukraińców, którzy stanęli do walki tu i teraz, w obliczu rosyjskiego ataku na Ukrainę. Dzisiaj historia dzieje się na naszych oczach… Dzisiaj łatwiej jest zrozumieć, z jakim bezwzględnym wrogiem walczyli Wyklęci, przed jakim wrogiem nas chcieli obronić, kogo atakowali, z kim walczyli… Jak bardzo zostali skrzywdzeni, opinią, że są „bandytami” jak łatwo ocenia się tych, którzy przelewali własną krew dla Polski, za prawdę, za niepodległość… Może to „dobry” czas, żeby w końcu zrozumieć tę samotną walkę, tak tragicznie zakończoną. Miejmy nadzieję, że historia oddziałów Niezłomnych – Wyklętych, nigdy więcej się nie powtórzy, ani w Polsce, ani nigdzie na świecie.

W 2016 roku, wychowankowie burs i internatów z całej Polski wzięli udział w I edycji konkursu literacko – historycznego organizowanego w naszej bursie, pt. „ Wilcze tropy Żołnierzy Wyklętych”. Powstała w ten sposób książka pod tym samym tytułem. Na konkurs przysłano wiersze, opowiadania i komiksy. Wśród laureatów konkursu była wychowanka Bursy Szkolnej dla Młodzieży Żeńskiej w Przemyślu Anzhelika Yuvzhenko. Oto jej wiersz:
SEN
Cisza nad polem,
Słońce już zgasło,
A w żyłach już prawie nie ma krwi.
Gdzieś tam daleko,
Ptaszek zaśpiewa,
Nadzieję przyniesie mi.
(…)
Wilki do boju, szeregiem do przodu!
Wyzwalać Ojczyznę swą!
Dużo zabito, krwawy tocząc bój.
Obudziłem się w nocy o trzeciej,
Byłem przerażony tym,
Co zobaczyłem i co przeżyłem.
Myślałem, co to oznacza?
Potem zrozumiałem
O czym milczą
I mówić nam nie chcą.
To koniec początku, już wiem.
Te Wilki – żołnierze leśni,
Co zamieszkali w lasach.
Bronili Ojczyzny swej.
Wśród nich Orlik i Inka
– lat osiemnaście.
Ci zostawili duszę swą.
Polegli tam Olech i Lalek
– oni trwali do końca.
Walcząc do ostatnich chwil,
Bronili swą Polskę,
Bronili swą Matkę.
Ostatnie oddechy oddając jej.
Sfałszowane wybory w czterdziestym siódmym.
Amnestia, pokój, śmierć.
Ich rozstrzelali, ale duchem zostali
Szczęśliwi, że Polska już jest…
Że wolna,
Że piękna
I jak niewiasta – uśmiecha się.